Απο καρδιάς
Και ξαφνικά,
ένιωσα σα να χα ζήσει χρόνια.
Πέρασαν απο πάνω μου,άφησαν μια κούραση,
έναν πόνο,
μια απογοήτευση,
μια απόγνωση για το μέλλον.
Πότε έζησα εγώ τόσα πολλά;
Πότε έφυγε ο καιρός κι έμεινα με άδειες αναμνήσεις;
Να μουν ξανά παιδί,
όλα αλλιώς θα τα κανα.
Θα νοιαζόμουν μοναχά για μένα.
Και τότε ίσως,
ίσως λέω,κοίταζα ένα ευτυχισμένο πρόσωπο κάθε πρωί.
Subscribe to:
Posts (Atom)